به این نتیجه رسیدم آدم فقط باید بنویسه حالا هرجا که شده تو وبلاگ، نوت گوشی، حتی دفترکاغذی با قلم و خودکار، فقط باید بنویسه و حسشو تو نوشتن بیان کنه.

شاید کسی پیدا بشه تو رو درکت کنه و با زخمات بغلت کنه ولی تعدادش میتونه خیلی معدود باشه و هنوزم تاکید دارم‌شاید پیدا بشه شایدم نشه.

هیچ کسی نیست متوجه باشه چقدر بهت سخت گذشته چقدر تو فروپاشی روانی بودی و هستی و چه اتفاقاتی رو از سرگذروندی که خیلی ها دست جمعی هم‌ نمیتونن اون اتفاقات رو پشت سر بزارن اما تو به تنهایی زنده از اون اتفاقات بیرون اومدی
دیگه هیچ وقت‌‌ اجازه نمیدم کسی حسم،سختی هام و چیزایی که از سرگذروندم رو کوچیک بشماره
مینویسم‌ شده بیشتر از قبل ولی دیگه برا کسی دردو دل نمیکنم